Bereik ook je doel, net als Paul
”Inmiddels ben ik -7 kilo en -8 cm buikomvang verder. Ik voel me een flink stuk fitter, frisser en sterker dan een jaar geleden.”
Hardlopen was, de laatste 30 jaar, altijd al mijn passie. Het hield me fit en op gewicht, en het is een praktische manier van bewegen: je trekt je schoenen aan en bent weg. Maar wat ze zeggen is waar, als je de 50 passeert komt er elk jaar ongemerkt een kilootje bij. Met alle nadelen van dien. Een zichtbare chardonnay-spoiler, te strakke broeken en meer gewicht om mee te zeulen. Inmiddels liep ik mijn laatste marathon alweer 7 jaar geleden en ging het hardlopen sindsdien steeds een beetje moeizamer. Vaker stoppen, lager tempo, meer puffen, dat werk. Bovendien werd ik er chagrijnig van. Waar was die tanige topatleet gebleven die vroeger moeiteloos 15K wegtikte op een luie zondagmiddag? Ik wilde (weer?) die Adonis van weleer zijn, zwevend over het asfalt alsof leeftijd en gewicht geen rol spelen.
“Ik had me daarom al langer voorgenomen om naast het rennen ook krachttraining te gaan doen, maar uiteraard schoof ik dat steeds weer voor me uit.“
In de zomer van 2022 ging uiteindelijk dan toch de knop om, en voegde ik de daad bij het woord. Vanuit een luie strandstoel, met calorieën en koolhydraten nog onder handbereik, forceerde ik online het ‘point of no return’. Mijn zoons, die vanwege hun jeugdige leeftijd makkelijk praten hebben, verklaarden me voor gek en claimden dat ze me thuis ook dat ‘trekken aan gewichten’ konden bijbrengen. Ik wist beter, want hardleers en bovendien niet zo handig, flexibel of motorisch goed aangelegd. Ik koos voor kwaliteit en gemak. Maar wel met een helder doel voor ogen, en in behapbare stappen. Meteen het diepe in.
Het is mijn ambitie om in elk geval nog één marathon te lopen, in het voorjaar van 2024. Dat is nog ver (in twee opzichten), daarom eerst maar een kleiner stipje aan de horizon, de Zevenheuvelenloop-15K, afgelopen november. Zonder de ballast van extra gewicht. En daarna een halve marathon in maart 2023, met nog een paar kilo’s minder als het even kon.
Die grenzen ging ik naar volle tevredenheid over, al was het niet zonder moeite: per week drie keer kilometers maken en tussendoor nog twee keer trekken aan touwen, elastieken en dumbells, onder de geduldige begeleiding van Harm. Hij liet mij oefeningen doen met exotische namen die ik nog steeds niet kan onthouden. Ik zal niet zeggen dat ik er altijd honderd procent plezier in had, het moest soms van heel ver komen. Opdrukken vond (en vind) ik een kwelling, en op één been kan ik nog steeds niet staan. De spierpijn kreeg ik er gratis bij. Om over het nemen van die extra eiwitten nog maar te zwijgen.
Maar ik zag duidelijke vooruitgang! Inmiddels ben ik -7 kilo en -8 cm buikomvang verder. Ik voel me een flink stuk fitter, frisser en sterker dan een jaar geleden – een wereld van verschil. Een stukkie rennen is nu een eitje geworden, ik heb weer vertrouwen in de volgende volwassen afstand. We werken voorlopig verder aan benen en buik, want als ik word ingeloot voor die 42,1K volgend jaar moet ik er natuurlijk wel staan. Ook andere spiergroepen komen aan de beurt.